Να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί

Θυμάμαι, εκεί γύρω στα τέσσερά μου χρόνια, τον κύριο Αντρέα, τον πρώτο μου προπονητή, που με έπαιρνε αγκαλιά και με πέταγε στη μικρή πισίνα.

Εγώ χαιρόμουν, γελούσα, έβγαινα και ξαναγινόταν το ίδιο.

Πρέπει τότε να φορούσα τουβλάκια, δεν μπορεί, αλλά είχα ήδη την εμπειρία του υγρού στοιχείου, γιατί ο μπαμπάς μου με πήγαινε φουλ στη θάλασσα, στις παραλίες της Πάτρας.

Είχα και την θεία μου, η οποία ήταν προπονήτρια και με είχε από μικρή μέσα στο νερό,

Πάντα μου άρεσε, πάντα το αγαπούσα το νερό κι ήταν πολύ εύκολο για όλους να με ρίξουν μέσα στη θάλασσα ή την πισίνα.

Μέχρι τα 16 μου ήταν χρόνια χαράς και ανεμελιάς, πολύ ωραία χρόνια.

Η πισίνα ήταν η διασκέδασή μου, δηλαδή πήγαινα για να βρω τους φίλους μου, να παίξουμε, να “κλέψουμε”, να μην μας δει ο προπονητής να περιμένουμε τα 25μ. για να τερματίσουν οι πρώτοι και να μην κάνουμε όλη την προπόνηση.

Και μετά περίμενα τους αγώνες που πηγαίναμε όλοι μαζί αποστολή και μέναμε στο ξενοδοχείο.

Νομίζω ότι, μέχρι να έρθει η μεγάλη επιτυχία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων στα 4Χ100μ. μικτή ομαδική το 2008, ήμουν τελείως “γεια σου”, ήμουν τόσο στον κόσμο μου.

Μόλις ήρθε εκείνο το Ασημένιο μετάλλιο και κατάλαβα ότι μπορεί να είμαι καλή, ότι μπορώ να κάνω κάτι, εκεί άρχισε να αλλάζει όλη μου η ψυχολογία.

 

Στο σχολείο δεν ζοριζόμουν, η θεία μου είναι φιλόλογος, ο θείος μου είναι πολιτικός μηχανικός και πολύ καλός στα μαθηματικά.

Οι γονείς μου, ενώ δεν σπούδασαν, έχουν μια πολύ μεγάλη αγάπη για τα γράμματα, δεν ξέρω γιατί, γενικά διαβάζουν πολύ στο σπίτι, ο μπαμπάς μου είναι και καλλιτέχνης, ζωγράφος, οπότε είχαμε πολύ “το εικαστικό” στην οικογένεια, όπως και τη μουσική.

Συνεπώς, το διάβασμα για εμένα ήταν κάτι δεδομένο, διάβαζα πάντα και ήξερα ότι πρώτα είναι το σχολείο και μετά το κολύμπι.

Όχι ότι με κούραζε, όχι ότι διάβαζα καταναγκαστικά, ίσα-ίσα.

Και όλο το θέμα ήταν μέχρι να πάρω το “άνευ” για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, μετά χαλάρωσα λίγο, αλλά και πάλι οι γονείς μου και το περιβάλλον μου δεν με άφησαν να το κάνω πολύ, γιατί με έμαθαν να έχω ως αρχή ότι η μόρφωση είναι η πιο σημαντική.

Μπήκα αρχικά Νομική, αυτό ήθελα, αλλά τότε έμενα και προπονούμουν στην Πάτρα και ήξερα ότι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τη σχολή από εκεί.

Οπότε συζήτησα με τους δικούς μου και αποφάσισα να πάω στη Φιλολογία, μια σχολή με ευρύ πεδίο, μετά από την οποία θα μπορούσα να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό που θα με ενδιέφερε περισσότερο.

Δεν έχω πάρει το πτυχίο μου ακόμη, είναι μια πικρή ιστορία, καθώς τα δύο πρώτα χρόνια μεν περνούσα τα μαθήματα και ήμουν πολύ ενεργή, αλλά στη συνέχεια ήρθα Αθήνα για τον πρωταθλητισμό και έκανα μια τεράστια κοιλιά.

Ο λόγος για τον οποίον επέστρεψα τώρα στην Πάτρα αφορά στην ολοκλήρωση της σχολής μου και ευελπιστώ μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού να έχω πάρει το πτυχίο μου.

Οι γονείς μου αγχώθηκαν να μορφωθώ, να σπουδάσω και τους έχω τόσα χρόνια να περιμένουν το πτυχίο!

Από μικρή ποτέ δεν είχα ινδάλματα, δεν είχα αφίσες στο δωμάτιό μου με κολυμβητές, ηθοποιούς ή τραγουδιστές.

Βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω, όπως η Ρανόμι Κρομοβιτζόγιο, η Φεντερίκα Πελεγκρίνι ή η δική μας Σοφία Δάρα, την οποία δεν έζησα μεν ως κολυμβήτρια, συνεργαζόμασταν όμως αργότερα, ήταν διατροφολόγος μου, και σέβομαι πολύ την καριέρα της.

Πάντα εκτιμώ όσους έχουν να πουν κάτι στις συνεντεύξεις τους μετά τους αγώνες, αυτά που πρεσβεύουν, δεν με ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα μετάλλια, αν για παράδειγμα έχουν πάρει 10 Χρυσά Ολυμπιακά, αλλά δεν έχουν να σου πουν κάτι.

Μιλώντας για μετάλλια, εκείνη την εβδομάδα που κατακτήσαμε το Ασημένιο στη σκυταλοδρομία του Ευρωπαϊκού Νεανίδων το 2008, είχα κολυμπήσει πολύ γρήγορα, είχα έρθει τέταρτη και πέμπτη στα αγωνίσματά μου, δεν είχα πάρει μετάλλιο και αντίστοιχα ήταν πολύ κοντά σε αυτό όλα τα κορίτσια που στελεχώσαμε εκείνη τη σκυτάλη.

Είχα δει στον ύπνο μου όμως, πριν πάω στο Ευρωπαϊκό, ότι θα πάρω μετάλλιο, το είχε δει και η μαμά μου.

Τελευταία μέρα που ήταν η σκυταλοδρομία, λέω «δεν μπορεί, έχουν πάει όλα λάθος, έχουμε δει όνειρο με τη μαμά μου ότι θα πάρω μετάλλιο».

Ήμουν στην τελευταία αλλαγή, μου έδωσε η συναθλήτριά μου ως πέμπτη, μπήκα μέσα και έλεγα «δεν μπορεί, Νόρα, έχεις δει ότι θα πάρεις μετάλλιο, πρέπει να πάρεις μετάλλιο».

Τερμάτισα, είδα δεύτερη θέση, τρελαθήκαμε όλες, γιατί είχαμε φτάσει στην πηγή και δεν είχαμε πιει νερό, ήταν μια μαγική στιγμή, ό,τι πιο ωραίο έχω ζήσει.

Άλλα μετάλλια σε εκείνη την κατηγορία των Νεανίδων δεν έχω πάρει, γιατί άργησα λίγο να “ξυπνήσω”, να ασχοληθώ πολύ ενεργά με την προπόνηση, απλώς έπαιζα, μου άρεσε αυτό, δεν πήγαινα για μετάλλιο.

Όταν η φίλη μου, Κρίστελ Βουρνά, πήγε στο Ευρωπαϊκό, γύρισε με μετάλλιο και πήρε το “άνευ” για το Πανεπιστήμιο, τότε είπα στον εαυτό μου «ξέρεις κάτι, πρέπει να το προσπαθήσεις αυτό, γιατί θα έχεις το όφελος του Πανεπιστημίου και θα συνεχίσεις να κολυμπάς, να κάνεις αυτό που αγαπάς»^. αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, θα έπρεπε να σταματήσω για να δώσω Πανελλήνιες, οπότε τελικά αυτό ήταν το κίνητρό μου.

Όσον αφορά στην ψυχολογία μου κατά τη διάρκεια των αγώνων, φροντίζω να κάνω θετικές σκέψεις, να είμαι δυνατή, να έχω αυτοπεποίθηση, να λέω ότι είμαι πολύ καλά, ότι είμαι έτοιμη.

Για κάποια χρόνια έλεγα μέσα μου, πριν βγω να κολυμπήσω, «πάμε, πάμε, μπορείς, το ‘χεις, είσαι η καλύτερη, θα τους κερδίσεις όλους», μετά όμως άρχισα να αγχώνομαι και να έχω ερωτηματικά, «Μπορείς; Δεν μπορείς;».

Διάβασα λοιπόν μια συνέντευξη της Σάρα Σιέστρεμ (Παγκόσμιο ρεκόρ στα 50μ. ελεύθερο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα) στην οποία αναφέρει ότι, πριν κολυμπήσει, σκέφτεται τον σκύλο της, ο οποίος, ό,τι και να κάνει στον αγώνα η ίδια, είτε βγει πρώτη είτε τελευταία, όταν αυτή επιστρέψει σπίτι, θα είναι πολύ χαρούμενος και θα κουνάει την ουρά του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Αυτό με επηρέασε πολύ και πλέον χαλαρώνω, έχοντας ως μόνη σκέψη πως, επιστρέφοντας σπίτι, ο Μπαλού μου θα τρελαθεί από τη χαρά του, ανεξάρτητα από το τι θα έχω κάνει. 

Το 2016 είπα ένα “γιατί” για την τέταρτη θέση στα 50μ. ύπτιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ήμουν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και το είχα πιστέψει ότι θα έπαιρνα μετάλλιο, δεν το πήρα για πολύ λίγα εκατοστά, έτσι είναι με το 50άρι, και στενοχωρήθηκα πάρα πολύ.

Και δεν το κρύβω ότι ένα πολύ μεγάλο απωθημένο μου από όλη την πορεία μου είναι ένα μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Είχα φτάσει και το 2012 πολύ κοντά, μπορεί να ήμουν πέμπτη, αλλά ήμουν και πάλι μόλις επτά εκατοστά από το μετάλλιο.

Το ίδιο και το 2018, αλλά ποτέ δεν έφτανα στην πηγή.

Θεωρώ ότι δεν μπορώ να πάρω Παγκόσμιο ή Ολυμπιακό μετάλλιο, είναι πάρα πολύ δύσκολο για εμένα, για το επίπεδό μου, αλλά πιστεύω ότι ένα Ευρωπαϊκό μπορούσα να το πάρω, το άξιζα.

Θα γίνει μια ακόμα προσπάθεια το 2024, αλλά πλέον είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Όταν είναι η στιγμή σου, πρέπει να το πάρεις, αν δεν το πάρεις τότε, τα πράγματα δυσκολεύουν πάρα πολύ.

Εκτός των άλλων, το 2013 είχα κάνει μια πολύ μεγάλη ζημιά στον ώμο μου, είχε βγει μετά από ένα γρήγορο 15άρι στην προπόνηση.

Αν δεν είχα τον Μάνο Φανδρίδη στο ΚΑΤ να μου κάνει την επέμβαση και τον Σωκράτη Ηλιάδη στην αποθεραπεία, δεν θα κολυμπούσα τώρα.

Έμεινα ενάμιση χρόνο έξω, το χέρι μου είχε διαλυθεί, ακόμη και τώρα με βλέπει ο Μάνος, με τον οποίον έχουμε κρατήσει πολύ καλές σχέσεις, και μου λέει «δεν ξέρω τι χειρουργείο έχω κάνει σε εσένα και έχεις αντέξει τόσα χρόνια», η αλήθεια όμως είναι ότι χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο εγώ κολυμπάω σήμερα.

Έμαθα για την πρόκρισή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 (βγήκα 16η στα 50μ. ελεύθερο), όταν βρισκόμουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σανγκάης, στο οποίο είχα μεν βγει ένατη, αλλά είχα πιάσει το όριο για το Λονδίνο σε ηλικία 20 ετών.

Θυμάμαι ότι έκλαιγα, είχα πάει στον προπονητή μου και αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν, μέσα μου είχε δημιουργηθεί μια πληρότητα, μια ευτυχία στην καρδιά πολύ περίεργη, ένα χαμόγελο, μια ζεστασιά, «Νόρα, θα πας στο μεγαλύτερο γεγονός στον πλανήτη, αυτό που έβλεπες στην τηλεόραση θα το ζήσεις, θα είσαι εκεί, θα είσαι μέσα», με είχε πιάσει μια τρέλα, έβλεπα πυροτεχνήματα.

Το 2022-2023 κατέκτησα επτά μετάλλια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και μετά το Χρυσό μετάλλιο στα 100μ. ύπτιο έφτασα τις 30 συνολικά νίκες σε ατομικά αγωνίσματα, περνώντας στη δεύτερη θέση της γενικής κατάταξης.

Νομίζω όμως ότι όλα αυτά θα τα καταλάβω, αφού τελειώσω την καριέρα μου, τώρα είμαι μέσα στον χορό, τα βλέπω και τα ζω, οπότε θεωρώ ότι είναι στο πλαίσιο της αγωνιστικής διαδικασίας.

Κάνω την προσπάθειά μου και με χαροποίησε πολύ το γεγονός ότι βρέθηκα δεύτερη όλων των εποχών σε νίκες Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου έλεγα ότι θα σταματήσω, είχα πιάσει τον στόχο μου, έζησα το απόλυτο, στην πορεία όμως άλλαξε αυτό και πλέον έχω φτάσει στο να διεκδικώ την πρώτη θέση σε Πανελλήνιες νίκες το 2024, μια ακόμα συμμετοχή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τέταρτη σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η ζωή λοιπόν σου δείχνει τον δρόμο διαφορετικά και ακολουθώ το ρυάκι στο οποίο έχω μπει.

Το πιο δύσκολο σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι το ψυχολογικό, το να μπορέσεις να βρεις την ισορροπία μέσα σου, να χαίρεσαι αυτό που κάνεις, να αντέξεις την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, να μη σε πνίγει το άγχος της επιτυχίας ή το τι λένε οι γύρω σου, να ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου.

Εδώ και πολλά χρόνια πρέπει να φάω, να προπονηθώ, να κοιμηθώ συγκεκριμένες ώρες.

Δεν μπορώ να βγαίνω, να πίνω, να καπνίζω, αυτά τα πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι από μια ηλικία και μετά.

Πολλές φορές με κουράζει αυτή η ρουτίνα, το ότι για παράδειγμα στις 12.30 πρέπει να φάω τα μακαρόνια μου και να κοιμηθώ στις 13.30, γιατί στις 14:45 πρέπει να σηκωθώ για να πάω προπόνηση.

Κάποιες φορές θέλω να φάω πιο αργά και να πάω για προπόνηση στις 17:00 ας πούμε, αλλά αυτό δεν γίνεται, η ρουτίνα είναι ρουτίνα.

Προφανώς δεν λέω ότι κάνω κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό ή που εργάζονται, κι εγώ μια δουλειά κάνω.

Όσον αφορά στα Πανελλήνια ρεκόρ μου, ούτε που ξέρω πόσα είναι, είναι πάντως αρκετά.

Όταν καταρρίπτω κάποιο, νιώθω χαρά, ευτυχία, δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό το συναίσθημα, είναι όπως όταν βλέπεις ένα πυροτέχνημα ή έχεις εκπληρώσει έναν στόχο σου, έχεις κάποια κουτάκια στο κεφάλι σου και βάζεις ένα “τικ”, είναι πληρότητα.

Τερματίζεις, γυρνάς και βλέπεις τον χρόνο, έχεις ξεπεράσει τον εαυτό σου και έχεις κάνει ρεκόρ, λες «μπράβο, τα κατάφερα, ήταν πολύ ωραίο αυτό που έκανα».

Το Πανελλήνιο ρεκόρ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φουκουόκα το 2023 ήταν κάτι διαφορετικό, έρχομαι από μια αρκετά δύσκολη τετραετία, δεν κατέβαζα χρόνους, είχα κολλήσει, θεωρούσα ότι είχα φτάσει στο ταβάνι μου, είχα πέσει ψυχολογικά, ήταν σαν να είχα φτάσει σε ένα τέλμα, «Νόρα, μάλλον πρέπει να σταματήσεις, δεν μπορείς άλλο».

Επιστρέφοντας λοιπόν πίσω σε χρόνους που πιστεύω ότι μου αξίζουν και έπρεπε να είχα κάνει από καιρό πριν, ένιωσα πολύ χαρά, είπα «μπράβο σου, τα κατάφερες, ανέτρεψες κι αυτά που σου έλεγαν οι γύρω σου», καθώς κάποιοι μού έλεγαν να σταματήσω, ότι έχω φτάσει στα 30 και πρέπει να κάνω κάτι άλλο με τη ζωή μου, αλλά εγώ είχα να δώσω πολλά περισσότερα.

Ήξερα και ξέρω ότι δεν έχω φτάσει στο όριό μου, μπορώ να κατέβω κι άλλο, να δώσω κάτι ακόμα, οπότε η Φουκουόκα ήταν για εμένα αυτό το φοβερό ψυχολογικό boost για να μπορέσω να αντεπεξέλθω σε μια προολυμπιακή χρονιά, με τα όρια να είναι πολύ δύσκολα.

Πρέπει να κάνω μια τεράστια υπέρβαση για να μπορέσω να τα πιάσω και να καταλάβω ότι η ηλικία μου είναι απλώς ένας αριθμός, όπως είπε κι ο Τζόκοβιτς «τα 36 είναι να νέα 26», θα κάνω λοιπόν την προσπάθειά μου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά είμαστε εδώ για να το ξανασυζητήσουμε, αλλά το 2024 θα είναι για εμένα μια πολύ κομβική χρονιά όσον αφορά στο μέλλον μου.

Έπρεπε να σταματήσω, αν άκουγα τους γύρω μου, «κάνε οικογένεια, κάνε παιδιά, ασχολήσου με τη ζωή σου, δούλεψε, κάνε κάτι άλλο, φτάνει πια το κολύμπι».

Κατάλαβα όμως ότι τελικά στη ζωή πρέπει να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, σε κάνει να νιώθεις ωραία και σε γεμίζει, ότι, πηγαίνοντας να ξαπλώσουμε και να κλείσουμε τα μάτια μας, πρέπει να νιώθουμε ευτυχισμένοι και πλήρεις.

Κι εγώ, όταν κλείνω τα μάτια μου, σχεδόν χαμογελάω!